ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ
Ένα από τα σημαντικότερα δείγματα ιστορικής βιομηχανικής αρχιτεκτονικής που φτάνουν ως τις μέρες μας, ίσως το μεγαλύτερο που κατασκευάστηκε στο Αγρίνιο, είναι οι καπναποθήκες Αφων Παπαπέτρου, στη συμβολή των οδών Λ. Μαβίλη και Κ. Παλαμά, απέναντι από το κτίσμα του παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού. Η χωροθέτησή του, όπως και όλων των καπναποθηκών της πόλης, ήταν άμεσα συσχετισμένη με εκείνη του σιδηροδρόμου για λόγους διανομής.
Το κτήριο αυτό καθεαυτό αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, με έντονα art deco μοτίβα στην μόρφωση του κεντρικού θυρώματος. Είναι μικτής κατασκευής, από τα πρώτα τέτοια κτίσματα στην πόλη του Αγρινίου, με φέρουσα περιμετρική αργολιθοδομή (τοπικός ψαμμόλιθος), και φέροντα οργανισμό (υποστυλώματα, πλακοδοκοί) από οπλισμένο σκυρόδεμα. Χαρακτηρίζεται από ορθογωνική κάτοψη, απόλυτη συμμετρία κατά τους δύο άξονες και έναν κεντρικό χώρο κινήσεων αρθρωμένο με μεταλλική κατασκευή.
Η κατασκευή του κτηρίου φαίνεται να ξεκινά το 1923, όπως μαρτυρά η επιγραφή στην πρόσοψή του, και να ολοκληρώνεται το 1926, παράλληλα με την έναρξη της λειτουργίας του ως χώρος αποθήκευσης και επεξεργασίας καπνών Αγρινίου, υπό την διεύθυνση των τριών αδερφών Παπαπέτρου. Το 1929, διακόπτεται απότομα η οικονομική άνθιση λόγω του αμερικανικού οικονομικού κραχ, αφού κυρίως με την Αμερική γινόταν το εμπόριο των καπνών. Από το χρονικό αυτό σημείο και μετά το βιομηχανικό κτίσμα μπαίνει σε μια συνεχή διαδικασία μεταβολής της χρήσης του ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες. Μετατρέπεται και προσαρμόζεται χωρίς ποτέ να εκπληρώσει το σκοπό της χρηστικής έπαρσης που το δημιούργησε. Σημειώνεται η λειτουργία του ως φυλακές Εβραίων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, η επαναλειτουργία του το 1946 και για δύο έτη με περιορισμένης κλίμακας παραγωγή, η μετατροπή του σε σχολή χωροφυλακής την δεκαετία του ’50. Κατά τις δεκαετίες ’60 και ’70 χρησιμοποιείται ως αποθήκη του συνεταιρισμού ελαιών της Αγροτικής Τράπεζας, αποθήκη των καπναποθηκών Ιωαννίδη και Παναγόπουλου στη συνέχεια, ως την οριστική εγκατάλειψή του χώρου τη δεκαετία του ’80. Το 1992 το κτήριο κηρύσσεται διατηρητέο (ΦΕΚ Δ-536 α/ 02.06.1992), και το 1996 περνά στην ιδιοκτησία του Υπουργείου Πολιτισμού.
[πηγή:https://agrinioreport.com]