Ο Παπαποστόλης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1871 στο Αγρίνιο, όπου και πέθανε τον Αύγουστο του 1960.  Αφού τελείωσε την στοιχειώδη εκπαίδευση στο Αγρίνιο, διορίστηκε Γραμματοδιδάσκαλος και επί περίπου δύο χρόνια παρέμεινε στον Βλοχό Τριχωνίδας. Στη συνέχεια διορίστηκε υπογραμματέας του Ειρηνοδικείου Αγρινίου. Νυμφεύτηκε την Μαριγώ Μαρκοπούλου, που πρόωρα πέθανε. Τον Σεπτέμβριο του 1901 στο Θέρμο έλαβε από τον τότε Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Παρθένιο τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης, του Διακόνου. Τον Ιούνιο του 1903 χειροτονήθηκε στην Αθήνα ιερεύς και τοποθετήθηκε αμέσως ως εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου. Το 1924 ο τότε Μητροπολίτης, αφού εκτίμησε τη δράση και τις αρετές του π. Αποστόλου, του απένειμε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη και τον ανεκήρυξε Αρχιερατικό Επίτροπο Αγρινίου. Η δράση του μακαριστού Γέροντος επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Τρέχει παντού για να ανακουφίσει και να ενθαρρύνει. Με την καλωσύνη του, καθώς και με τις άλλες αρετές γλυκαίνει τους πόνους των πληγωμένων καρδιών. Επισκέπτεται κατά τα χρόνια της κατοχής φυλακισμένους, παρηγορεί και νοσηλεύει τους ασθενείς, και σωματικά, μα κυρίως πνευματικά. Κανείς από τους παλαιοτέρους σε ηλικία, παρατηρεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Αχελώου κ. Ευθύμιος δεν θυμάμαι τον Παπαποστόλη με αδειανές τις τσέπες του. Ήταν πάντοτε γεμάτες. «Γιατί ήταν προέκταση της καρδιάς του, που ήταν πάντα γεμάτη αγάπη για όλους και τον καθένα ξεχωριστά». Πώς λοιπόν κατόρθωσε να επιβληθεί στην κοινωνία; Ποιο ήταν το μυστικό του Παπαποστόλη; θα μας το πει ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. «Ήταν η αγάπη του η πολλή και η καλωσύνη του η μεγάλη. Εχθρούς δεν είχε. Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους. Κακό δεν έλεγε για κανένα. Γϊ αυτό ο δεσπότης του ο Ιερόθεος έλεγε ότι ο Παπαποστόλης και τον διάβολο ακόμα καλό τον λέγει».

[ πηγή: https://www.epoxi.gr ]