ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το 1450, το Αγρίνιο το κατείχαν οι Τούρκοι. Η κατοχή αυτών κράτησε για 120 χρόνια, οπότε και πέρασε στην κυριαρχία των Ενετών, αλλά σύντομα γύρισε ξανά στην τουρκική κατοχή. Το 1449, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Ήπειρο, προχώρησαν προς το Κάρλελι (Αιτωλ/νία) και κάνανε πρωτεύουσα αυτής της περιοχής τον Αετό, όμως κατά τα τέλη του 17ου μ.Χ. αιώνα, μετέφεραν την πρωτεύουσα στο Βραχώρι. Η μεταφορά της πρωτεύουσας έγινε τόσο γιατί ήταν εμπορικό και παραγωγικό κέντρο όσο και γιατί βρισκόταν περίπου στο μέσον του δρόμου μεταξύ Ηπείρου-Πελοποννήσου. Έτσι δεν έχουν παρά να εγκατασταθούν σ’ αυτό τουρκικές οικογένειες, στις οποίες σύμφωνα με το τουρκικό τιμαριωτικό σύστημα, απονεμήθηκε η κάρπωση των εύφορων χωραφιών. 

Τα τέλη της δεκαετίας του 1660 την περιοχή επισκέφθηκε ο μουσουλμάνος περιηγητής Εβλιά Τσελεπή. Με βάση τη διήγηση πληροφορούμαστε ότι την εποχή αυτή στο Βραχώρι κατοικούσαν περί τις τριακόσιες οικογένειες, κυρίως χριστιανικές, που ασχολούνται κατά βάση με τη γεωργία. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην οικονομική κατάσταση των μουσουλμάνων της πόλης, που χαρακτηρίζονται ως «πάμπλουτοι».
Το Βραχώρι δοκιμάστηκε σκληρά με το κίνημα του 1585, που ήρθε ως συνέπεια του Τουρκοβενετσιάνικου Πολέμου. Δοκιμασία μεγάλη πέρασε και με το κίνημα του Διονυσίου του λεγόμενου Σκυλόσοφου (1612).[2] Άλλη μεγάλη δοκιμασία περνάει το Βραχώρι και στα Ορλωφικά (1770). Από το 1790 μέχρι την Επανάσταση του 1821 περνάει στην εξουσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Το 1821 το Βραχώρι ήταν έδρα ισχυρών τουρκικών στρατευμάτων και διοικητικό κέντρο της περιοχής. Ο τουρκαλβανός διοικητής της πόλης, Νούρκα Σέρβανη, πρόβλεψε την εξέλιξη των γεγονότων και προσκάλεσε το σημαντικό οπλαρχηγό της περιοχής Αλέξανδρο Βλαχόπουλο στο Βραχώρι, προσδοκώντας να τον κρατήσει όμηρο. Ο τελευταίος όμως, δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση αυτή και σε συνεννόηση με το Δημήτριο Μακρή, το Θανάση Ραζηκότσικα, τον Κων/νο Σιαδήμα και το Θεόδωρο Γρίβα ξεκίνησαν συντονισμένες επιχειρήσεις εναντίον της πόλης.
Μεταξύ της 26ης και 27ης Μαΐου ο Βλαχόπουλος με το Γρίβα κατέλαβαν τη θέση Δογρή, ενώ ο Μακρής με το Ραζηκότσικα τα γεφύρια του Αλάμπεη. Το πρωί της επόμενης ημέρας σε συντονισμένη επιχείρηση των ελληνικών δυνάμεων έγινε κατάληψη της πόλης και οι Τούρκοι εγκατέλειψαν τα σπίτια και κατέφυγαν στην κεντρική συνοικία του Βραχωριού. Η επιχείρηση παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες και τούτο γιατί τα τουρκικά σπίτια ήταν άριστα οχυρωμένα. Τριγυρισμένα με διπλό και τριπλό κάποιες φορές τείχισμα και αυλόθυρες σε πολλές μεριές-μοναδικό φαινόμενο σπιτιών σ΄ όλη την Ελλάδα - ήταν ικανά να αντισταθούν στις συνεχείς επιθέσεις των επαναστατών, που άλλωστε δε διέθεταν πυροβολικό.

Στις 24-2-1822 στο Βραχώρι συνήλθε η Γερουσία της Δυτικής Ελλάδας. Το Σεπτέμβριο του 1822, το Βραχώρι καταλήφθηκε από τον Ομέρ Βρυώνη και το Ρεσίτ Πασά και καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Μετά την Επανάσταση του 1821, η πόλη ξαναχτίστηκε. Με το Β.Δ. 3/15-4-1833 συστάθηκε ο Νομός Αιτωλίας και Ακαρνανίας και το Βραχώρι ορίστηκε ως Πρωτεύουσά του.[7]Όμως, πέντε μήνες αργότερα, στις 22-9-1833, η πρωτεύουσα του Νομού μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι, όπου και παραμένει. Τον Οκτώβριο του 1835 το Βραχώρι μετονομάστηκε και πήρε πλέον την αρχαία του ονομασία, «Αγρίνιο».