ΘΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο γλύπτης Θόδωρος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1931. Σπούδασε Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή το Μιχάλη Τόμπρο. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία του Ι.Κ.Υ.) στο Εcole des Beaux – Arts στο Παρίσι, με καθηγητή στή Γλυπτική τον Μercel Gimond. Εκεί ξεκινά πρώτη φορά μια συστηματική έρευνα για τα προβλήματα της Γλυπτικής στο δημόσιο χώρο και κάνει τις πρώτες ανεικονικές του συνθέσεις σε μέταλλο, σαν προ­τάσεις σύγχρονης γλυπτικής στο δημόσιο χώρο. Το 1961 γίνεται η πρώτη έκθεση του έργου του στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού. Η περίοδος που ακολουθεί (1962-65) είναι ιδιαίτερα σημαντική για το γλύπτη, γιατί γίνονται οι πρώτες του έρευνες για ισορροπία, τίθενται τα πρώτα ζητήματα για την πλαστική μορφή, τις κλίμακες και την Επικοινωνιακή λειτουργία του γλύπτου στο δημόσιο χώρο και διαμορφώνεται η βασική πλαστική γλώσσα σε μια κωδικοποίηση των εκφραστικών μέσων της Γλυπτικής, ως δημόσιας επικοινωνίας, Το 1965 με έργο του που εκτίθεται στη Μπιενάλε Νέων στο Παρίσι παίρνει το βραβείο Ροντέν. Ακολουθεί η περίοδος της Δικτατορίας στην Ελλάδα και τότε όλο τα ζητήματα επικοινωνίας δια μέσου της Τέχνης ή για την Τέχνη στο δημόσιο χώρο παίρνουν για τον καλλιτέχνη πιο κρίσιμη και άμεση σημασία. Η γλυπτική του έκφραση παίρνει μορφές παρεμβατικής επικοινωνίας (Μεγάλη έκθεση - εκδήλωση στο Εργαστήριο σύγχρονης Τέχνης του Ινστιτούτου Γκαίτε). Στην περίοδο που ακολουθεί (1971-76) κεντρικό σημείο αναφοράς είναι οι "Χειρισμοί". Εδώ η γλυπτική ως μέσο επικοινωνίας διαλέγεται, δομείται και αποδομείται στη σχέση της με τα άλλα μέσα επικοινωνίας. Το 1972 διδάσκει Γλυπτική στο California State University. Από το 1977-1983 μετέχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ιταλία, Η.Π.Α., Βρυξέλλες, Κίνα, Βουδαπέστη κ.α. Το 1980 γίνεται καθηγητής Πλαστικής στο Ε.Μ.Π. της Αθήνας. Το 1983 η Εθνική Πινακοθήκη οργανώνει μεγάλη αναδρομική έκθεση, άπου εκτίθενται έργα της περιόδου 1953-1983-Ακολουθούν εκθέσεις, εκδηλώσεις, εγκαταστάσεις στην Κωνσταντινούπολη, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα και ολοκληρώνονται ενότητες που είχαν μείνει ανολοκλήρωτες, όπως Ισορροπίες "90", "Καρυάτιδες'94"-  Γλυπτά του έχουν τοποθετηθεί στις προσόψεις πολλών κτιρίων της Αθήνας, Θεσ/νίκης, Παρισιού, Βρυξελλών κ.α. Πρόσφατα στον κομβικό Σταθμό του Μετρό της Πλατείας Συντάγματος τοποθετήθηκε γλυπτική σύνθεσή του με τίτλο. "Το Ωρολόγιον του Μετρό".   Παράλληλα με τα γλυπτά του έργα παρου­σίασε κατά καιρούς διάφορα "Περιβάλλοντα" (Εύθραυστα - Άθραυστο - Χειρισμοί κ.α.).

Άτοπα

Το Ωρολόγιο του Μετρό:  

Η τοποθέτηση γλυπτικής σύνθεσης, με τίτλο «Το Ωρολόγιον του  ΜΕΤΡΟ», στον κομβικό σταθμό της Πλατείας Συντάγματος,   πέρα από την αισθητική αξία του γλυπτού έργου, έχει μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς στο χώρο εκτίθενται αρχαία τεκμήρια του πολιτισμού των προγόνων μας. Η ιδιαιτερότητα προκύπτει από τη συνύπαρξη στον ίδιο χώρο τεχνικών και καλλιτεχνικών έργων μέσα από τα οποία εγγράφεται σε διάφορα υλικά η ΣΥΝΕΧΕΙΑ και η ΕΞΕΛΙΞΗ στη διαχρονικότητα του Ελληνικού πολιτισμού. Αυτή τη συνέχεια εκφράζει και το τεχνικό έργο του ΜΕΤΡΟ καθώς επενδύει στην ποιότητα του περιβάλλοντος πέρα από τον λειτουργικό του ρόλο με την τοποθέτηση σύγχρονων έργων τέχνης στους χώρους του, διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο την αισθητική αγωγή του πολίτη. Η τοποθέτηση στο συγκεκριμένο χώρο ενός σύγχρονου γλυπτού έργου με θέμα το «ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ», εμπεριέχει το νόημα της διαχρονικότητας, της ροής του πολιτισμού, καθώς υποβάλλει την αίσθηση του ΧΡΟΝΟΥ. Το ΧΡΟΝΟ  όχι μόνο στην επικαιρότητα, αλλά στη διαχρονικότητα της συνέχειας του Πολιτισμού, όπου τα αρχαία  έργα δεν καθηλώνουν στο παρελθόν αλλά εμπνέουν και  διδάσκουν πως να αντιμετωπίσουμε το μέλλον  

[πηγή:https://www.epoxi.gr]