Ο  Βασίλης  Παπασάικας  γεννήθηκε  το  έτος  1956  στο  χωριό  Καινούργιο  Τριχωνίδος  του  νομού  Αιτωλοακαρνανίας,  από  γονείς  αγρότες , τον  Γιώργο  και  την  Θεοφανώ  Παπασάικα . Σπούδασε  σχέδιο  στο  προπαρασκευαστικό  εργαστήριο  του  Βρασίδα  Βλαχόπουλου  και  γλυπτική  στο  Α’  εργαστήριο  της  Ανωτάτης  Σχολής  Καλών Τεχνών  Αθηνών. Έχει  κάνει  εννέα  ατομικές  εκθέσεις  και  έχει  λάβει  μέρος  σε  πολλές  ομαδικές.

Σημαντικότερα  μνημεία

Ανδριάς  του  Παύλου  Μπακογιάννη  στο  Καρπενήσι, ανδριάς   του  ήρωα  Κατσαντώνη  στο  Καρπενήσι, τάφος  του  Μανού  Χατζηδάκι  στην  Παιανία, τάφος  του  Γιάννη  Ρίτσου  στην  Μονεμβασία. Ανδριάς του  Χρυσοστόμου  Καραπιπέρη  στο  Καρπενήσι, ανδριάς  του  Χαριλάου  Τρικούπη  στο  Μεσολόγγι (χορηγός  η  Βουλή των  Ελλήνων), προτομή  του  ήρωα  Ράζη-Κότζικα  στο  Μεσολόγγι,  κολοσσιαία  προτομή  του  Γεωργίου  Καραϊσκάκη  στον  Ελληνόπυργο  Αγράφων, προτομή  του  Βασιλείου  Τατάκη  στην  Άνδρο, προτομή  του  διευθυντού  του  ΜΙΤ  Μιχάλη  Δερτούζου  στην  Άνδρο

 

H κριτικός & iστορικός Τέχνης Αθηνά Σχινά επισημαίνει για το έργο του:

«...Τα γλυπτά του διαθέτουν σφρίγος, εσωτερικευμένη ένταση κι εναρμονισμένες ισορροπίες ανάπτυξης, όπως επίσης εγγενή δυναμισμό, παλμό ζωής και μνημειακότητα, ανεξάρτητα από το μέγεθος που αυτά παρουσιάζονται. Είναι υποβλητικά, μεταφέροντας συγκίνηση στον θεατή, καθώς του διεγείρουν μακροχρόνιες  μνήμες   συνδυασμένες  με  την  καθημερινότητα  που  βιώνει , ενώ  παράλληλα  τα  γλυπτά  του  αυτά    ενεργοποιούν  τον  στοχασμό  και  την  φαντασία του.

Επισημαίνω  την  ικανότητα  του  Βασίλη  Παπασάικα, (τόσο στα  ορειχάλκινα  γλυπτά  του, όσο  και  στα  γύψινα ή  πήλινα, που  είναι  αισθαντικά  και  με  τρυφερή  διακριτικότητα   επιζωγραφισμένα),  να  μεταδίδει  ο  καλλιτέχνης  αυτός  την  χροιά  και  την  ατμοσφαιρικότητα  όσων  παριστάνει, μέσα  από  το  ύφος  κάθε  φορά  και  την  σπαργή  της  ζωής, αξιοποιώντας  αφενός  την  αληθοφάνεια, χωρίς  αφετέρου  να  καθηλώνεται  στις  περιττές  της  λεπτομέρειες .

Εκείνο  που  περισσότερο  τον  ενδιαφέρει  και  με  επιτυχία  το  μεταβιβάζει  στην  αυτονομημένη  ολοκλήρωση  του  κάθε  έργου  του, είναι  η  μετουσίωση   υλικού και  φόρμας, σε  μια  νοηματική, ρυθμοτεχνική  κι  αισθητική  πληρότητα... »

Δυο λόγια μέσα από τις σκέψεις του Βασίλη Παπασάικα πάνω στην Τέχνη του:

« Η  ανθρωπινή  ψυχή  ρέπει  πάντοτε  προς  το   αρμονικό,  βδελύττεται  δε, την  δυσαρμονία  και  υποφέρει  από  αυτή.

Στην  εικαστική  τέχνη,  η  αρμονική  σύζευξη  των  μικρών  μερών  της  συνθέσεως,  των  μορίων δηλαδή, δίδει  αρμονικά  στοιχειά,  η  δε  αρμονική  σύζευξη  των  στοιχείων,  αρμονικό  σύνολο κι  όπως  λέγει   και  ο  Πολύκλειτος  «το  δε  κάλλος  ουκ  εν  τη  των  στοιχείων  αλλ’  εν  τη των  μορίων  συμμετρία  συνίστασθαι,  δακτύλου  προς  δάκτυλον  δηλονότι  και  συμπάντων  αυτών  προς το  μετακάρπιον  και  το  καρπόν  και  τούτων  προς  πήχυν  και  πήχεως  προς  βραχίονα  και  πάντων  προς  πάντα».